Drie godsdiensten worden vaak in één adem genoemd: jodendom, christendom en islam. Christendom en islam zijn dan ook beide afgeleid uit de joodse godsdienst, en ze schamen zich daar niet voor. Toch is er een opvallend verschil.
Christenen en mohamedanen kunnen zich soms heel fanatiek en eigenwijs gedragen. Volgens hun leer is dat normaal: er is maar één god, en God heeft altijd gelijk. Tegelijk zien ze zich echter ook als open en vergevingsgezind: wie de ware God erkent, is lid van het Godsvolk, wat hij vroeger ook gedaan heeft.
Zo niet bij de joden. Zij willen niemand overtuigen: dat heeft ook helemaal geen zin. Een vreemde kan niet opgenomen worden in hun godsvolk, tenzij heel uitzonderlijk, en in Israel kan het helemaal niet. Het Uitverkoren Volk is raciaal gedefinieerd, niet ideologisch: geen gemeenschap van gelovigen, maar het zaad van Abraham.
God beloofde de Joden een land van melk en honing. En wat voor een land! Men zou kunnen denken dat de goede en almachtige God nog ergens een onbewoond eiland kende in de Stille Oceaan. Nieuw-Zeeland bijvoorbeeld: dat was in die tijd nog niet door mensen ontdekt.
Maar neen: hij stuurde hen naar het land der Kanaänieten, Hethieten, Amorieten, Ferezieten, Hevieten en Jebusieten. En een geschenk was dat land ook al niet: ze moesten het zelf nog veroveren en ontvolken, met alleen de morele steun van God.
En daar is al de miserie begonnen. De geschiedenis van de Joden werd, meer nog dan die van meer vredelievende volkeren, een aaneenschakeling van onrechtvaardigheden over en weer. Nu eens stond God aan hun kant, en genoten zij met volle teugen van hun macht. Dan weer liet God hen vallen, en wentelden ze zich in zelfbeklag om zoveel ongerechtigheid. Op elk moment was de hele wereld voor of tegen hen.
De Kanaänieten noemen zich nu Filistijnen (of Palestijnen), naar een volk dat ooit het land veroverd heeft, maar uiteindelijk versmolten is met de lokale bevolking. Hun taal is Arabisch, ook al overgenomen van veroveraars die de mensen lieten leven.
Ze worden verdrukt door een racistisch regime naar het voorbeeld van het Zuid-Afrika van vóór 1990, dat hen behandelt als tweederangsburgers, hen verbant naar altijd kleinere thuislanden, en dat bij elk teken van verzet reageert met een massaslachting.
In Zuid-Afrika is het blank racistisch regime intussen verdwenen. De apartheidswetten zijn afgeschaft en niet vervangen door anti-blanke wetten. Zou dat ook kunnen in Palestina? Misschien wel, maar dan moeten Europa, Amerika en de ex-Sovjetstaten eerst wel eens stoppen met militaire en economische steun te verlenen aan een terroristische staat, en moeten ze de Joden in eigen land behandelen als gewone burgers, en niet als Israelieten wier echte land elders ligt.
Iedereen mag denken wat hij wil, en elk gedacht mag ook uitgesproken worden. Maar sommige gedachten worden beter niet gerealiseerd.
De apostel Paulus, Romeins staatsburger en Jood, zag dat zo. Joden mochten van hem gerust varkensvlees weigeren. Paulus zelf at ook nooit varkensvlees. En het heilig boek van de joden, de Bijbel, bleef ook voor Paulus een heilig boek. Maar voortaan zou de joodse bijbel beschouwd worden als het Oude Testament, neerslag van het Oude Verbond. Sinds Jezus Christus had God een Nieuw Verbond gesloten, niet meer met één volk, maar met de hele mensheid.
Datum waarop deze pagina laatst werd bijgewerkt: 2020-09-20